Przegroda kolektorowo-akumulacyjna dla budownictwa
Na Wydziale Budownictwa, Inżynierii Środowiska i Architektury w Zakładzie Budownictwa Ogólnego powstał wynalazek służący wykorzystaniu energii odnawialnej w budownictwie. Jego twórcami są dr hab. inż. Lech Lichołai, prof. PRz, i dr inż. Jerzy Szyszka. Przegroda ma znaleźć zastosowanie w naszym klimacie. Dzięki badaniom pracowników Politechniki Rzeszowskiej, studiom literatury, zainteresowaniom badaczy poszukujących idealnego rozwiązania profesorowi Lichołaiowi i doktorowi Szyszce udało się osiągnąć zamierzony cel.
Po wieloletnich próbach (pierwsze prace na naszej uczelni na ten temat, autorstwa dr. inż. Jana Kośnego, pochodzą z lat 80. XX wieku) naukowcy opracowali modyfikację dedykowaną dla polskich warunków klimatycznych tzw. przegrody kolektorowo-akumulacyjnej. Badania udowodniły, że ściana funkcjonuje prawidłowo (posiadając znaczną izolacyjność termiczną umożliwia dogrzewanie budynku ciepłem od zaabsorbowanego promieniowania słonecznego). – Rozwiązanie jest dosyć proste – stwierdzają skromnie naukowcy. – Cała trudność polega na tym, żeby zastosować selektywny przepływ ciepła.
Korzyści, jakie płyną z zastosowania rozwiązania przegrody kolektorowo-akumulacyjnej dla budownictwa, to przede wszystkim wykorzystywanie energii słonecznej do ogrzewania budynku w zimie, możliwość suszenia pomieszczeń piwnicznych lub magazynowane ciepła w gruncie latem.
Szczelinowa ściana kolektorowo-akumulacyjna SPKA: 1– mur składający się z dwóch części, 2 – kolektorowa osłona przezroczysta, 3 – kanał cyrkulacyjny, 4 – przepustnice, 5 – przestrzeń pomiędzy przeszkleniem a absorberem (szczelina zewnętrzna), 6 – szczelina wewnętrzna, 7 – pomieszczenie użytkowe.
MŚ
